To zaburzenie neurorozwojowe, co oznacza, że w okresie rozwoju ośrodkowego układu nerwowego doszło do zaburzeń w kształtowaniu funkcji mózgu.

W pierwszym okresie rozwoju zaburzenie dotyczy głównie nieprawidłowości w rozwoju odbierania i przetwarzania bodźców sensorycznych. Przejawia się to m.in.

• problemami w nawiązywaniu kontaktu wzrokowego,
• braku lub osłabieniu reakcji na bodźce dźwiękowe, zwłaszcza na wołanie po imieniu,
• może także występować nadwrażliwość na dotyk, światło, dźwięki.

Zaburzenia autystyczne mają bardzo zróżnicowany charakter, nie tworzą jednolitego obrazu. Mogą mieć różne symptomy i inną głębokość zaburzeń, dlatego w literaturze światowej używa się określenia „spektrum zaburzeń autystycznych” (z ang. Autism Spectrum Disorder, w skrócie ASD).

Nie wiadomo, jaka jest przyczyna zaburzeń. Nie są nią szczepienia; w ostatnim czasie wskazuje się na pewne skłonności genetyczne - jeśli jedno dziecko w rodzinie ma autyzm, jego brat lub siostra mają większe ryzyko tego zaburzenia. Czynniki środowiskowe także mogą odgrywać rolę w powstawaniu autyzmu, na co wskazuje fakt, że nie wszystkie bliźnięta jednojajowe mają autyzm (bywa, że ma to zaburzenie tylko jedno z bliźniąt). Istnieje związek pomiędzy wiekiem rodziców a występowaniem autyzmu (im starsi, tym częściej jest diagnozowany).

Wśród osób autystycznych są osoby głęboko niepełnosprawne, niemówiące, bardzo słabo funkcjonujące społecznie oraz lepiej funkcjonujące, posługujące się mową, posiadające pewien stopień umiejętności społecznych, a czasem wyróżniają się ponadprzeciętnym poziomem niektórych sprawności intelektualnych. 

Dziecko autystyczne wraz z rodziną powinno uczestniczyć w terapii.

Autyzm cztery razy częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Naukowcy podają, że dotyczy od 1 do 3 proc. populacji.

gap