Senior blady, zmęczony, posiniaczony – to może być nowotwór
Zmęczenie, bladość, łatwe powstawanie siniaków i krwawienia często są mylone z naturalnymi procesami starzenia, a mogą wskazywać na zespoły mielodysplastyczne (MDS), które stanowią istotne zagrożenie dla zdrowia, zwłaszcza starszych osób.
Fot. PAP/P. Werewka
Zespoły to zaburzenie szpiku kostnego, choć rzadkie, może prowadzić do poważnych zaburzeń: anemii, częstych infekcji infekcje i zwiększonego ryzyka ostrej białaczki szpikowej. Wczesne wykrycie i leczenie MDS znacznie poprawia rokowania i jakość życia pacjentów.
MDS to zróżnicowana grupa nowotworów układu krwiotwórczego, charakteryzujących się nieprawidłową produkcją komórek krwi w szpiku kostnym. Mogą występować w różnych formach, od łagodnych - początkowo nie wymagających leczenia, do ciężkich - stanowiących bezpośrednie zagrożenie życia. Często są diagnozowane u osób starszych. Objawy MDS mogą być niespecyficzne, a diagnoza wymaga szczegółowych badań krwi i szpiku kostnego:
- ogólne osłabienie;
- zawroty głowy;
- zaburzenia odporności.
Częściej chorują mężczyźni…
… a oni dużo rzadziej, niż kobiety chodzą do lekarza. Przez ostatnią dekadę odsetek mężczyzn korzystających z usług medycznych wynosił od 55 proc. do 64 proc.; w przypadku kobiet ten odsetek był o około 10 proc. wyższy. Roczna szacunkowa częstość zachorowań wynosi 4:100 000, co wskazywałoby, że MDS jest bardzo rzadką chorobą. Ale już statystyki w odniesieniu do starszych osób wyglądają zupełnie inaczej.
„W Polsce na zespoły mielodysplastyczne chorują najczęściej osoby powyżej 60. roku życia, w tej grupie liczba zachorowań wynosi 7-35 przypadków na 100 000 osób/rok. Częstość występowania MDS rośnie razem z wiekiem, a średnia wieku zachorowania w Polsce wynosi ok. 71 lat. Nie oznacza to jednak, że osób młodszych ta choroba nie dotyczy. Zdarzają się takie przypadki zachorowań nawet u dzieci” — wyjaśnia dr Marek Dudziński z Fundacji Saventic. Objawy MDS - szczegóły
Przyczyny nie są w pełni poznane. Natomiast czynniki ryzyka to:
- starszy wiek;
- wcześniejsze leczenie chemioterapią lub radioterapią;
- ekspozycja na niektóre związki chemiczne np. benzen;
- narażenie na działanie dymu tytoniowego.
Najczęstszym objawem MDS jest niedokrwistość, która prowadzi do osłabienia i zmęczenia nieustępującego nawet po odpoczynku. Niedobór czerwonych krwinek utrudnia dostarczanie tlenu do komórek organizmu, co przekłada się na ogólne osłabienie i pogorszenie funkcji wszystkich narządów. W niektórych przypadkach MDS może prowadzić do niewydolności serca, co dodatkowo zwiększa zmęczenie i może prowadzić do poważniejszych komplikacji. Innym objawem niedokrwistości jest bladość skóry i błon śluzowych. Zaburzenia w produkcji białych krwinek zwiększają podatność na infekcje, w tym ciężkie zakażenia bakteryjne i grzybicze. Pacjenci z MDS są również bardziej narażeni na krwawienia z powodu niedoboru płytek krwi, które są istotnym elementem w procesie krzepnięcia krwi. W rzadszych przypadkach może dojść do powiększenia węzłów chłonnych, wątroby i śledziony.
Dodatkowo część pacjentów z MDS, może mieć w swoim organizmie nieprawidłowe komórki odpowiadające za nocną napadową hemoglobinurię (PNH). Ich wykrycie w kontekście MDS ma znaczenie kliniczne, ponieważ może wpływać na wybór metody leczenia i przewidywanie przebiegu choroby. O skierowaniu na dodatkowe badania powinien zdecydować lekarz, zwłaszcza jeśli pacjent ma objawy wskazujące na PNH, takie jak hemoliza (niszczenie czerwonych krwinek), ciemny mocz czy skłonność do zakrzepów.
Diagnoza
„Diagnoza MDS jest złożona i wymaga przeprowadzenia licznych specjalistycznych badań. Najczęściej stawiana jest przez hematologa. MDS jest podejrzewany szczególnie u pacjentów, u których przez dłuższy czas utrzymuje się, stwierdzony w badaniu morfologii krwi i niewyjaśniony innymi przyczynami, niedobór krwinek - najczęściej czerwonych (anemia), ale także płytkowych (małopłytkowość) i białych (leukopenia). Do potwierdzenia MDS konieczna jest biopsja aspiracyjna szpiku kostnego, która pozwala na bezpośrednią ocenę komórek krwiotwórczych, ich odsetka i dojrzewania. Kolejnym koniecznym krokiem są badania genetyczne - cytogenetyczne i molekularne - pozwalające na stwierdzenie charakterystycznych zaburzeń genetycznych w komórkach krwiotwórczych. Wyniki tych badań pomagają nie tylko w rozpoznaniu, ale również w określeniu podtypu MDS i mogą mieć wpływ na wybór leczenia. MDS ma wiele podtypów, istotnie różniących się objawami, rokowaniem i leczeniem” — komentuje dr Marek Dudziński.
Chorobę można spowolnić, złagodzić jej objawy, zapobiec powikłaniom
Większość chorych ma objawy choroby i wymaga leczenia. U pacjentów z grup niższego ryzyka stosuje się przetoczenia preparatów oraz leki wspomagające produkcję komórek krwi. Wśród chorych wyższego ryzyka stosuje się chemioterapię.
Jedyną metodą dającą możliwość całkowitego wyleczenia MDS jest allogeniczny przeszczep szpiku kostnego. Z uwagi na możliwe powikłania ta metoda jest stosowana u młodszych chorych bez istotnych chorób współistniejących, u których nie powiodło się standardowe leczenie.
Ważne jest holistyczne podejście do pacjenta, uwzględniające wsparcie psychologiczne, dietetyczne oraz rehabilitacyjne, które mogą pomóc w radzeniu sobie z objawami choroby i poprawie ogólnego samopoczucia.
Beata Igielska, zdrowie.pap.pl
Źródło:
Na podstawie informacji prasowej
