Cukrzyca to choroba dziedziczna?
To MIT, choć można odziedziczyć pewne predyspozycje do zachorowania na tę chorobę, zarówno typu 1, jak i typu 2. Z wiedzy na ten temat warto wyciągnąć praktyczne wnioski.
Jeśli chodzi o cukrzycę typu 1, lekarze stosunkowo rzadko mają pacjentów, w rodzinach których wcześniej pojawiła się ta choroba. Ale to nie znaczy, że w rozwoju cukrzycy typu 1 geny nie odgrywają żadnej roli.
Jak wyjaśnia dr Barbara Katra w artykule opublikowanym w portalu Medycyna Praktyczna, chorzy na cukrzycę typu 1 mają predyspozycję genetyczną do chorób z autoagresji i właśnie tę skłonność do autoagresji można dziedziczyć.
Oznacza to, że chory na cukrzycę typu 1 może zachorować na inne choroby z tej grupy (np. celiakię, chorobę Hashimoto, reumatoidalne zapalenie stawów itp.), zaś osoby z innymi chorobami o charakterze autoimmunologicznym mogą zachorować na cukrzycę typu 1.
Ryzyko rozwoju cukrzycy typu 1 u rodzeństwa osoby chorej wynosi 6 proc., a u bliźniaka jednojajowego 36 proc.
Jeśli zatem mamy jakieś schorzenie autoimmunologiczne, warto być szczególnie wyczulonym na wszelkie niepokojące objawy i nie zwlekać wówczas z wizytą u lekarza. Te niepokojące objawy to chociażby zmęczenie, wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu, także w nocy.
Cukrzyca typu 2
Jeśli zaś chodzi o cukrzycę typu 2, skłonność genetyczna do jej rozwoju jest wyraźniejsza. Jedną z przyczyn wystąpienia tej choroby jest upośledzenie wydzielania insuliny, na które wpływ mają różne czynniki genetyczne. Drugą przyczyną jest oporność na działanie insuliny (insulinooporność), której przyczyną mogą być zarówno czynniki genetyczne, jak i otyłość.
„Tak więc w powstawaniu cukrzycy typu 2 biorą udział dwa czynniki: genetyczny, na który nie mamy wpływu, oraz środowiskowy - otyłość, zwłaszcza brzuszna” – pisze Barbara Katra.
- Ponad połowa pacjentów z cukrzycą typu 2 ma już kogoś w bliskiej rodzinie chorującego na cukrzycę typu 2 – mówi kierownik Kliniki Diabetologii i Chorób Wewnętrznych Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego prof. Leszek Czupryniak.
Z tej statystyki wypływają co najmniej dwa użyteczne w normalnym życiu wnioski.
Ponieważ duży wpływ na to, czy dojdzie do rozwoju cukrzycy typu 2 ma styl życia, czyli przede wszystkim to, co i jak jemy oraz ile się ruszamy, warto podjąć próbę zmiany niezdrowych rodzinnych nawyków, by nie sprawdzać, czy odziedziczyliśmy predyspozycje do rozwoju tej groźnej choroby.
Jeśli w rodzinie ktoś już choruje na cukrzycę typu 2, z taką zmianą nie warto czekać i szczególnie pilnie trzeba przestrzegać terminów wizyt kontrolnych u lekarza POZ, który da skierowanie na podstawowe badania diagnostyczne.
