To wzmożone wydzielanie łoju przez skórę, które występuje najczęściej na twarzy, plecach, klatce piersiowej i owłosionych obszarach głowy. Łój to naturalna substancja zmiękczająca i chroniąca skórę, wydzielana przez gruczoły łojowe. Jego nadmiar nie jest jednak korzystny i może prowadzić do rozwoju wielu problemów skórnych. Z powodu łojotoku skóra nie tylko jest nazbyt tłusta i lśniąca, z widocznymi rozszerzonymi ujściami gruczołów łojowych, ale też często tworzą się na niej tzw. zaskórniki, które wskutek infekcji bakteryjnej mogą przekształcać się w zapalne wykwity grudkowo-krostkowe lub ropne torbiele.

Najczęstsze przyczyny łojotoku 

Warto wiedzieć, że na wystąpienie łojotoku jesteśmy narażeni szczególnie w okresie pokwitania i przekwitania, przy zaburzeniach hormonalnych, zaburzeniach przemiany materii, a także przy niedoborach żywieniowych (zwłaszcza niedoborze witamin A, E, B2, PP i C). Generalnie ludzie bardzo różnią się między sobą pod względem skłonności do łojotoku, co wynika w dużej mierze z predyspozycji odziedziczonych po przodkach (uwarunkowań genetycznych). 

Czym grozi łojotok

Na bazie łojotoku może się rozwinąć wiele chorób skóry - nazywanych łojotokowymi. Należą do nich m.in.: 

• Łupież łojotokowy
• Trądzik pospolity
• Trądzik różowaty
• Łojotokowe zapalenie skóry. 

Specjaliści podkreślają, że choroby te nie stanowią bezpośredniego zagrożenia życia, ale są niezwykle uciążliwe i przykre, ze względu na przewlekły przebieg (z okresami zaostrzeń i remisji) i manifestowanie się w eksponowanych miejscach ciała. 

Łojotok - jak zapobiegać i leczyć

Gdy u kogoś pojawią się objawy łojotoku, w ramach przeciwdziałania specjaliści zalecają w pierwszej kolejności modyfikację stylu życia. Chodzi głównie o stosowanie diety z dużą ilością witamin, białka i soli mineralnych, z jednoczesnym ograniczeniem spożycia tłuszczów, cukrów, ostrych przypraw i używek. W walce z łojotokiem pomocne jest też dbanie o odpowiednią długość i jakość snu, a także unikanie sytuacji stresowych. Jeśli jednak zmiany w stylu życia nie skutkują lub problem się nasila, to warto zgłosić się po fachową pomoc do dermatologa. 

Vik

Źródła: 

Medycyna Praktyczna 

Dermatologia Praktyczna

 

Przewlekła, zapalna choroba skóry.  Objawia się ciemnoczerwonymi lub łososioworóżowymi, owalnymi i pogrubionymi plamami pokrytymi srebrzystymi łuskami. Może występować w każdym miejscu na ciele. Przyczyna choroby wciąż nie jest znana, ale można ich szukać w podłożu genetycznym oraz immunologicznym.  W przypadku, gdy na ciele pojawią się niepokojące zmiany czy plamy, należy zgłosić się do  dermatologa. Jeżeli chorobą zostanie dotknięte mniej niż 10 proc. ciała – wystarczy leczenie miejscowe. Powyżej 10 proc. zmian skórnych na ciele wymaga leczenia ogólnego łącznie z leczeniem miejscowym (terapia skojarzeniowa).

De facto łuszczyca jest chorobą ogólnoustrojową, co oznacza, że związany z nią stan zapalny zaburzać może funkcjonowanie różnych narządów. Warto wiedzieć, że u około 30-40 procent wszystkich chorych na łuszczycę występuje osobna jednostka chorobowa - łuszczycowe zapalenie stawów. Ale to nie wszystko. Poprzez proces zapalny toczący się w skórze łuszczyca powoduje też zwiększone ryzyko wystąpienia cukrzycy, otyłości, zaburzeń lipidowych, zespołu metabolicznego, choroby wieńcowej czy zwałów serca. To oznacza, że chorzy na łuszczycę muszą być kompleksowo monitorowani i leczeni. 

Źródła:

„Collins. Słownik encyklopedyczny MEDYCYNA”, wyd. RTW

Medycyna Praktyczna